Bestuurscolumn: Expreszo is anders

Twee dingen van mijn to do-lijstje afvinken, wat heerlijk! Dit gevoel bleef even hangen, tot ik zag wat er verder allemaal gedaan moest worden op deze donderdagavond. Zucht. Gelukkig staat er ook leuke dingen tussen, zoals richtlijnen voor sollicitaties opstellen en bedenken hoe de Expreszo-boot eruit zal komen te zien. Leuk leuk, maar ik ben moe. Morgen? Zucht.

Vier jaar geleden: ik ren van treinstation Den Haag HS de Haagsche Hogeschool binnen. Het ronde gebouw gaapt naar mij en de o zo controversiële kerstboom torent boven mij uit. Giechelende studentes kijken stiekem mijn kant op. O ladies, if you only knew… Vandaag drie sollicitanten, een bespreking met de secretaris en voorzitter, en daarna nog een deadline voor een fonds halen. Ik herken een sollicitant van het scannen van CV’s en loop naar haar toe. Warm en verwelkomend probeer ik mijzelf voor te stellen om haar op haar gemak te stellen.

Onderdeel 1, onderdeel 2 en onderdeel 3 afgevinkt. Op naar de volgende sollicitant. Zelfde riedeltje en dan nog eentje. Uitgeput kijk ik naar mijn aantekeningen en hoop dat ik het goed genoeg snap om het straks uit te leggen. Een commissie opzetten blijft elke keer spannend. Bij het solliciteren voor het hoofdbestuur van Hindoe Studenten Forum Nederland, hadden ze eigenlijk niet eens door dat een ‘Commissaris Activiteiten’ handig is. Wie had dit dan allemaal gedaan? Het dagelijks bestuur? Die hebben al zoveel te doen!

De voorzitter en secretaris sjokken even later binnen. De een doet twee masters en de ander loopt coschappen. Met andere woorden: ze hebben eigenlijk geen tijd voor bestuurswerk, wat wel blijkt uit de wallen op hun gezicht. Hoe uitgeput wij ook zijn, ons enthousiasme komt toch naar boven tijdens het bespreken van de sollicitanten voor de commissie voor de grootste en meest bekende activiteit van het jaar. Knopen over functies worden doorgehakt en twijfels over capaciteiten worden geuit. O, wat voelde ik me stoer, hun lot ligt in mijn handen.

Vier dagen later kijk ik Rein, voorzitter van Expreszo, aan terwijl we vergaderen in de trein van Amsterdam naar Arnhem. Gewapend met onze laptops werken we actiepunten weg en beginnen we enthousiast te worden over toekomstplannen. Tussendoor betrap ik mezelf weer op het feit dat ik het Expreszo-bestuur vergelijk met mijn vorige bestuur. “Nee Kai, Expreszo is anders”, houd ik mezelf voor. Expreszo is eigenlijk ook leuker, én nuttiger, bedenk ik terwijl ik een actiepunt toevoeg aan de notulen: ‘Sollicitanten uitnodigen voor sollicitatiegesprek’.